ลาออกครู มิติใหม่ ! กับโปสเตอร์คำคมสุดพีค ขยี้การศึกษาไทยตรงจุด คนไลก์รัว ๆ

          ขอท่านทั้งหลายจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด และนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ขอความสุข ความเจริญ ความสิริมงคล ทรัพย์สินเงินทอง จงมีแก่ข้าพเจ้าและครอบครัว สาธุจ้า

          ทั้งนี้ อดีตคุณครู สิริมาศ จันทรโคตร อายุ 26 ปี ให้สัมภาษณ์ผ่าน Thai PBS ระบุว่า โปสเตอร์แบบนี้ปกติเขาจะทำกันตอนสอบได้หรือได้บรรจุแต่งตั้ง เรารู้สึกว่าแปลกดีเลยลองทำดู ซึ่งประโยคแรกบนโปสเตอร์เห็นมาจากโซเชียลแล้วรู้สึกว่าเข้ากับเราดี แต่ประโยคล่างเราคิดเองหมดเลย แล้วผลตอบรับคือ มีคนเข้ามาแสดงความยินดีกับเราเยอะมาก

ก่อนจะมาเป็นครู จากคนไม่ชอบมาก่อน

          โดย สิริมาศ เล่าชีวิตของเธอให้ฟังว่า เติบโตมาในครอบครัวข้าราชการทั้งพ่อ แม่ และพี่ชายอีก 2 คน เรามีความรู้สึกว่าไม่ชอบระบบการศึกษาตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียน แต่เมื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยติดคณะศึกษาศาสตร์ ก็ไม่สร้างกำแพงให้ตัวเอง และพยายามเรียนรู้อย่างเต็มกำลัง

          ก่อนจะพบว่า การเรียนในมหาวิทยาลัยในหลักสูตรนวัตกรรมการศึกษาของประเทศญี่ปุ่น ทำให้รู้สึกดีกับอาชีพครูมากขึ้น พร้อมสร้างความหวังและความอยากเป็นครูที่ดีให้นักเรียนในอนาคต แต่ในวันที่ถูกเรียกว่า "ครู" จริง ๆ กลับไม่เป็นอย่างที่คิด

ในวันที่ถูกเรียกว่า "ครู"

          เริ่มสอนในโรงเรียนขยายโอกาสแห่งหนึ่ง มีครู 20 คน สอนนักเรียน 300 คน ตั้งแต่ชั้นอนุบาล 1 ถึง ม.3 ภารกิจหลักกลับไม่ใช่การสอนนักเรียน แต่เป็นการทำงานหลายหน้า ทั้งสอนควบวิชาวิทยาศาสตร์ การดูแลงานพัสดุ และเอกสารต่าง ๆ จนไม่ได้โฟกัสการสอนนักเรียน ทั้งที่เป็นหน้าที่หลักของครู

          งานเอกสารกลายเป็นภาระที่หนักกว่าการสอน ทำให้มองว่าถ้างานพวกนี้สำคัญ ทำไมไม่บรรจุไปในหลักสูตรตอนเรียนครูไปเลย เพราะไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ ครูรุ่นพี่ก็ไม่ได้พร้อมจะสอนเราทุกคน ต้องเจอแบบนี้เรื่อย ๆ จนรู้สึกว่าระบบงานกำลังบั่นทอนเรา

          ขณะเดียวกัน การทำวิทยฐานะ เป็นอีกปัญหาใหญ่ที่สร้างภาระให้ทุกตำแหน่งในโรงเรียน ตั้งแต่ผู้บริหารไปจนถึงภารโรง งานเอกสารและการสร้างผลงานกลายเป็นหินขนาดใหญ่ที่ทุกคนต้องแบกไว้ ทั้งที่การประเมินงานแต่ละตำแหน่งมีวิธีประเมินอื่นอยู่แล้ว แต่ด้วยวัฒนธรรมองค์กรที่คนทำตามคน ไม่ใช่คนทำตามระบบ คำว่า "ทำไปเถอะ นิดเดียวเอง" จึงกลายเป็นคำพูดที่ได้ยินบ่อย ๆ จนเริ่มชิน

          พอระบบไม่ดีพอ คนก็ไม่ทำตามระบบ แต่คนทำตามคนแทน ต่อให้ไปโรงเรียนไหนก็อาจเป็นเหมือนกัน เราไม่อยากรอ 4 ปี เพื่อขอย้ายโรงเรียน แล้วไปเสี่ยงดวงกับ ผอ. คนใหม่ หรือระบบในโรงเรียนอื่นอีก เข้าใจว่า​ระบบการทำงานมีปัญหาได้ทุก​ที่​ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกในระบบราชการครู ตอกย้ำให้เห็นว่าปัญหาใหญ่มีอยู่จริง แล้วคนที่มีหน้าที่แก้ไขอย่างชัดเจน พยายามที่จะแก้แค่ไหน แล้วมองเห็นว่ามันเป็นปัญหาจริง​ ๆ หรือยัง

ระบบบั่นทอนเราจนไม่เป็นตัวเอง

          "ถ้าคุณอดทนอยู่ในระบบแย่ ๆ ได้ 3 ปี คุณจะทนมันได้ตลอดไป" ประโยคนี้คอยวนอยู่ในหัวแบบสลัดทิ้งไม่ได้ จนได้คำตอบกับตัวเองว่า.. จะทนให้ระบบบั่นทอนความเป็นตัวเองไม่ได้เด็ดขาด เพราะการอดทนที่ไม่มีปลายทาง เหมือนต้นไม้ที่มีวัชพืชอยู่ด้วยมากเกินไป จนรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงไม่พอที่จะเติบโตได้ และเธออยากโต ไม่ได้อยากตาย !

การลาออกคือคำตอบ

          เมื่อระบบในการทำงานไม่ได้สนับสนุนให้ครูทำงานง่ายขึ้น ให้งานล้นมือ คำว่า ลาออก ก็เริ่มเกิดขึ้นในใจ หลังทำการเรียนการสอนได้ 3 เทอม หรือประมาณ 1 ปีกว่า ใบลาออกก็ถูกยื่นไปถึงผู้อำนวยการ

          ก้าวต่อไปหลังจากนี้ จะเริ่มต้นตามที่ระบุในโปสเตอร์ว่า "ถึงไม่ได้เป็นครูในอาชีพ แต่เป็นครูในตัวตน" โดยจะทำแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์ ชั้น ป.6 ให้นักเรียนอ่าน รวมถึงให้ครูอีกหลายคนที่ต้องสอนไม่ตรงเอกหรือควบหลายวิชา

เพื่อวัน "การศึกษาไทย" สว่างไสว

          ทั้งนี้ มีครูอีกมากที่อยากลาออก ถ้าวันหนึ่งทุกคนพร้อมลาออกกันมากขึ้น อาจกลายเป็นสถานการณ์ที่น่ากังวลของอาชีพครู เพราะผู้ใหญ่ในระบบอาจไม่มองว่าเป็นความล้มเหลวของระบบ แต่มองว่าเป็นเรื่องปกติของเด็กรุ่นใหม่

          การศึกษาไทยยังต้องจัดการจากบนลงล่าง เพราะหากเปลี่ยนจากล่างขึ้นบน คนทำงานคงไม่มีแรงสู้ไหว สิ่งสำคัญที่จะพัฒนาระบบการศึกษาไทย คือ นโยบายกลางที่ชัดเจน ไม่ใช่การเปลี่ยนตามสมัยของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ

ขอบคุณข้อมูลจาก เฟซบุ๊ก Bee Jantarakote, Thai PBS